Singing Bowl Therapy tegen de misselijkheid

"No", I can't hear that word anymore." De man kijkt me recht aan als hij dit zegt. Hij heeft een cynische lach op zijn gezicht. Het is zijn reactie op het woord dat ik net stellig had uitgesproken. Ik ben vandaag hoogstwaarschijnlijk de zoveelste persoon van wie hij dit te horen krijgt vandaag. En niet alleen vandaag. Dag in dag uit. Opeens voel ik medeleven.

Ik zit op een bankje aan een meer met op de achtergrond de toppen van de Himalaya. Een man gaat bij me staan en speelt een standaard deuntje op een traditioneel Nepalees instrument. Om vervolgens het instrument te koop aan te bieden. Iets wat aan de lopende band gebeurt hier. En wat nogal irritant is. "No", zeg ik dan ook stellig. Normaal loop ik weg. Nu zit ik te wachten op iemand en ontstaat deze situatie.

Daardoor kijk ik opeens met andere ogen naar deze persoon die bij voorbaat al het etiket 'irritant' had opgeplakt. Dit is ook iemand die zijn werk doet. Zijn gezin moet onderhouden. Misschien vanmorgen weer heeft ingecalculeerd dat hij constant afwijzingen krijgt. En dat echt niet leuk vind. Maar geen keus heeft. En toch hoop blijft houden voor de een of twee personen die wél ja zeggen.

Deze man heeft natuurlijk niks aan mijn gedachtegang. Daar kan hij niet van eten. Daar kan hij zijn gezin niet van onderhouden. Dat realiseer ik me. En mijn nee blijft een nee. Ik ga niet het verschil maken voor deze man vandaag. Want instrumenten zijn sowieso niet aan mij besteed. En ik realiseer me dat als ik me te veel laat leiden door medeleven, ik straks met vijf extra koffers vol instrumenten naar huis zal gaan.

Mijn gedachtegang wordt verbroken. De persoon waar ik op aan het wachten ben, komt eraan. We gaan mountainbiken. Ik ben me bewust van mijn luxepositie als toerist in een land waar het voor een deel van de bevolking overleven is.

Afzien
Het mountainbiken is leuk. Maar ook zwaar. Het is constant klimmen. In de hitte. Na elke bocht ben ik hoopvol gestemd dat we misschien bijna bij de top zijn. Om steeds weer ontmoedigd te raken door de volgende etappe omhoog te zien. In het begin wissel ik het fietsen af met kleine stukjes lopen. Later wissel ik het lopen af met kleine stukjes fietsen. En het laatste stuk loop ik alleen nog maar. Het is afzien, maar uiteindelijk is daar toch de top op zo'n 1600 meter. Mijn mountainbike maatje die ik ergens halverwege uit het oog ben verloren, volgt een kwartier later.

In de afdaling zijn de rollen omgedraaid en raak ik steeds achter. We hebben de meest alternatieve route gekozen. Alleen maar smalle paadjes met losse, grove stenen, kuilen, plassen en meer. In het begin ben ik steeds bang om te vallen en verlang ik zelfs terug naar het klimmen. Later krijg ik steeds meer vertrouwen in mijn fiets en geniet ik volop van de avontuurlijke afdaling.

Even later, bijkomend op een terrasje zeg ik tegen mijn mountainbike maatje dat ik niet écht een klik voel met het land. Ik vind het leuk hier te zijn. De bevolking is vriendelijk en de natuur is mooi. Maar ik heb niet het gevoel wat ik in Peru wel had. Daar was ik onder de indruk van de Andes. Voelde ik het karakter daarvan. Kon ik me blijven verwonderen over natuurschoon. "Dat komt omdat je niet in de Himalaya geweest bent", zegt hij." Dat is het hart van Nepal. " Hij weet waar hij het over heeft. Een paar jaar geleden heeft hij een trekking van twee weken gedaan in de Himalaya. Morgen gaat hij weer.

Kaarsjes
Misschien heeft hij gelijk en ben ik hier te kort en mis ik écht de essentie van het land. Aan de andere kant: mijn ervaring wijkt nogal weleens af van de standaard. Misschien dat ik ook mét Himalaya-ervaring, geen echte connectie met het land heb. Ik kan het nu in ieder geval niet meer ondervinden. Daarvoor is de resterende tijd te kort. Het enige wat ik kan doen om het te weten te komen is: teruggaan. Mét bergschoenen.

Ik besluit nog een dagje in Pokhara te blijven. Mijn plan om naar de jungle te gaan - zo'n 4 uur hier vandaan- heb ik geskipt. Bij nader inzien lijkt het me te toeristisch. De volgende ochtend ga ik nog even op mijn vaste plekje ontbijten. Ik bestel koffie met melk en yoghurt met fruit en muesli . Maar de melk is op en er is ook geen fruit. Dus ik ontbijt met zwarte koffie en yoghurt met muesli. De plek waar ik die middag ga lunchen kan het grootste deel van de menukaart niet aanbieden. Vanwege een tekort aan gas. Een steeds groter wordend probleem hier, gevolg van de brandstof-boycot van India. De plek waar ik 's avonds eet, heeft weliswaar een volledige menukaart, maar het licht doet het niet. Dus eet ik met kaarsjes op tafel.

Teruglopend naar mijn hostel, kom ik een stelletje uit Peru tegen. Bekenden. Vanaf de tweede dag dat ik in Nepal ben, lopen we elkaar minimaal één keer per dag tegen het lijf. Eerst in Kathmandu. Nu hier. We gaan naar dezelfde plekken en maken dezelfde keuzes. Zij zijn ook net drie dagen wezen wandelen in de bergen. En hebben ook net besloten dat ze niet naar de jungle gaan. Het is grappig en draagt bij aan een thuis-gevoel hier.

Ontheemd
's Avonds in mijn hostel raak in nog in gesprek met mijn 'buren' een Frans stelletje. Ze zijn al bijna 10 maanden aan het reizen. Ze vertellen me eerlijk dat ze inmiddels best wel behoefte hebben aan een plekje voor henzelf. En zelfs weer zin hebben om te gaan werken. Ze vertellen me dat ze vijf weken op de meest paradijselijke eilanden in Indonesië hebben doorgebracht. Maar dat zelfs dat ging vervelen. Dat je brein toch steeds weer nieuwe ervaringen wil. Voor de komende twee maanden hebben ze nog vier landen op de planning staan.

De volgende dag ga ik weer rechtstreeks met de tourist bus naar Kathmandu. De bus doet er drie uur langer over dan normaal. Gedurende de hele rit staan we regelmatig een half uur tot drie kwartier helemaal stil. Vanwege demonstraties bij benzinestations in reactie op de brandstof-boycot.

Terug in Kathmandu wil ik er zo snel mogelijk weer weg. Ik had het plan terug te gaan naar mijn oude hostel, maar dat kan ik niet vinden. Terwijl ik zoekend rondloop krijg ik aan alle kanten instrumenten, hasj en hostels aangeboden. Op een gegeven moment ga ik voor het laatste overstag. Gewoon, omdat ik een plekje wil. Het hotel is luxer en duurder dan ik had gepland. Maar met 10 euro per nacht nog steeds goed betaalbaar. En de luxe is, na de lange busreis, ergens wel lekker. Mijn Kathmandu-netwerk is inmiddels verdwenen. En ik voel me weer zoals de eerste dag hier: een beetje ontheemd.

Sprintjes
Het plan voor vandaag is de Bouddhanath bezoeken. Dat is een van de grootste Boeddhiste tempels van Zuid-Azië. Je kunt er met de taxi naartoe. Dat is zo'n tien minuten. Het kan ook lopend. Dat is zo'n anderhalf uur. Gezien mijn aanleg voor verdwalen misschien niet de meest voor de hand liggende keuze, maar ik ga lopen. Met een kaart van het hotel en met links en rechts vragen, kom ik, zonder omwegen, op de juiste plek. De Bouddhanath is gedeeltelijk verwoest door de aardbeving. Er hangen verschillende afbeeldingen van het eeuwenoude cultureel erfgoed in oorspronkelijke staat. Daaraan valt af te lezen dat de schade, ondanks de al lopende renovatie, groot is.

Die avond eet ik samen met een leuk Iers stel. Ik had ze bij het ontbijt ontmoet en ze nodigden me uit 's avonds met hen te eten. Later op de avond gaan we nog even wat drinken in - hoe kan het ook anders - de Ierse pub. Na een gezellige avond ga ik terug naar mijn hotel.

Wat het is weet ik niet. Mijn drie uur durende wandeling in de zon, het street-food dat ik heb gegeten, of het Everest-biertje dat ik heb gedronken: terug in mijn hotel, word ik heel misselijk. Gedurende de hele nacht moet ik mijn nachtrust onderbreken met sprintjes naar de wc. Ik kan me er niks meer bij voorstellen dat ik eerder die dag nog van eten heb kunnen genieten. De volgende ochtend probeer ik zo goed en kwaad als het gaat, mijn tas in te pakken. Om twaalf uur moet ik uit mijn kamer. Na elke paar spulletjes die ik in mijn tas stop, moet ik weer gaan liggen.

Voorrang
Ik moet pas om 18 uur naar het vliegveld zijn, dus moet nog de nodige tijd overbruggen. Het bezoek aan de monkey-temple dat ik had gepland, skip ik. Dat gaat niet lukken in deze toestand. In plaats daarvan ga ik in de hotellounge zitten. De hoteleigenaar adviseert me met klem een Singing Bowl Therapy. Iets traditioneels met klankschalen. Het zou perfect zijn tegen de misselijkheid. Het is hier vlakbij. Hij kan me er wel naartoe brengen. Ik vertrouw meer op de zelfhelende werking van mijn lichaam. Halverwege de middag durf ik het aan even de stad in te gaan. Het geld dat ik gereserveerd had voor eten, geef ik uit aan souvenirtjes. Want ik moet nog steeds niet aan eten denken.

Op het moment dat ik naar het vliegveld ga, voel ik me weer redelijk ok. Maar eenmaal ter plekke speelt de misselijkheid weer op. In de rij voor de laatste paspoortcontrole vraag ik voorrang om zo snel mogelijk naar de dichtstbijzijnde wc te kunnen. Ik ben net op tijd.

De vlucht is niet volgeboekt en ik mag zelf bepalen waar ik ga zitten. Ik kies voor een stoel in een lege rij in het middenschip. Ik kan gaan liggen en slaap heerlijk. Vanwege een tussenstop die we hebben moeten maken op Delhi om te tanken - vanwege het brandstoftekort- mis ik mijn overstap op Abu Dhabi. Ik krijg een hotel-overnachting aangeboden en een rechtstreekse vlucht naar Amsterdam.

Politie
Als ik bijna het vliegveld af ben, ontdek ik dat ik bij de security een klein tasje ben vergeten op de bagageband. Het tasje met daarin mijn creditcard, bankpas en OV-chipkaart. Na veel gevraag en gezoek eindig ik bij de politie. Zo'n anderhalf uur zit ik daar te wachten. Uiteindelijk loop ik, zonder tasje, naar het hotel. Als ik net geïnstalleerd ben op mijn kamer, krijg ik een telefoontje dat ze hem hebben. De agent die me ook op het vliegveld had geholpen komt het tasje afgeven bij mijn hotelkamer. Hij vraagt of hij misschien nog even kan blijven. Ik zeg dat ik de service van het brengen waardeer, maar dat ik dat niet zo'n goed idee vind.

Ook het tweede deel van mijn vlucht is optimaal. Ik heb weer drie lege stoelen naast me en kom tijd te kort voor alle films die ik wil kijken. Voor ik het weet ben ik weer thuis. Een van de eerste dingen die ik doe als ik thuis ben, is langs Witje. Ik roep hem. Hij kijkt op en gaat verder grazen. Ik rammel met wat bix en hij komt aangerend. Tja, ik weet niet of ik echt gemist ben.