Leeuwen en beren

Een week geleden wist ik nog niet of ik zou gaan. Het plan was al langer daar, maar er verschenen verschillende leeuwen en beren op de weg. Nu zit ik dan toch in het vliegtuig. Op weg naar de bestemming die ik thuis met overtuiging heb gekozen. Maar bladerend door mijn reisgids, twijfel ik nu opeens of ik wel de goede keuze heb gemaakt. Het Himalaya-gebergte trekt me niet meer zo. En Azië ook niet. Ik vraag me af of ik toch niet beter naar Zuid-Amerika had kunnen gaan.

Ik zeg dat tegen de vrouw naast me in het vliegtuig. Ze is eind zestig en gedurende de hele reis ben ik haar persoonlijke helpdesk voor het bedienen van haar televisiescherm. Ze barst in lachen uit. Ze is op weg naar Maleisië en zegt dat ze eigenlijk liever naar Dubai zou gaan. We hebben samen lol. We komen tot de conclusie dat we toch maar gewoon ons ticket moeten volgen. Op Abu Dhabi maakt zij haar overstap naar Kuala Lumpur. Ik naar Kathmandu.

Sleutel
Daar kom ik begin van de avond aan. Mijn twijfel wordt enigszins bevestigd als ik in de taxi door de stad rijd. Drukte en vooral heel veel chaos. Elementen waar ik niet zo weg van ben. Bij aankomst in mijn hostel krijg ik een kopje mierzoete welkomst thee. Ondertussen wordt er meteen geïnformeerd naar mijn plannen. Ik zeg dat ik nog geen concrete plannen heb. Dat had ik beter niet kunnen doen.

Het volgende half uur krijg ik het hele assortiment aan mogelijkheden aan toeristische activiteiten voorgeschoteld. Te boeken via het hostel. Ik zeg dat dit niet het moment van beslissingen nemen is. Dat ik moe ben van een lange reis en graag de sleutel van mijn kamer wil. Na een kwartier met nog meer informatie over toeristische activiteiten en een herhaaldelijk aandringen van mijn kant, krijg ik die. Ik slaap vroeg. Lang. En diep.

Laconiek
Mijn eerste activiteit de volgende ochtend is geld pinnen. Na eventjes zoeken in de wirwar van straatjes, heb ik een bank gevonden. In een rij van acht pinautomaten kies ik de tweede van rechts uit. Nadat ik alle stappen heb gevolgd, aarzel ik even bij de bedrag keuze. Iets te lang blijkbaar. Mijn pasje wordt ingeslikt. "O, dat doet deze automaat heel vaak", reageert de aanwezige beveiliger laconiek als ik zeg dat ik écht niks fout heb gedaan. "Hier is het nummer van de helpdesk."

"Vandaag en morgen zijn vrije dagen", krijg ik te horen. "Maandag kunnen we pas iemand sturen om te helpen." Ik reageer verontwaardigd dat ik dat niet vind kunnen. Dat ik én mijn pas zo snel mogelijk terug wil én niet verplicht nog twee dagen in Kathmandu wil blijven. " Ok, bel over vijf minuten terug. Ik kijk of ik wat voor je kan doen." Drie uur later heb ik mijn pas terug.

Hoogseizoen
Omdat ik Kathmandu te druk vind en er constant verdwaal, besluit ik voor de volgende dag al een bus-ticket naar Pokhara te kopen. Een plaats op zo'n zeven uur rijden afstand. Vervolgens ga ik ergens een winkeltje binnen. Een van de vele winkeltjes die hier zijn. De eigenaar biedt me een kopje koffie aan. Ik neem het aan. We raken in gesprek.

Hij vertelt dat het erg moeilijk is het hoofd boven water te houden. Niet alleen voor hem. Voor iedereen hier. Dat het toerisme erg te lijden heeft onder de aardbeving. Dat het hoogseizoen is, maar dat het aantal toeristen nu, slechts een klein percentage is van wat het normaal gesproken is rond deze tijd. Dat het straks weer laagseizoen wordt, en dat ze, gekeken vanaf het moment van de aardbeving, bijna een jaar aan inkomsten mislopen. Het is voor mezelf even een bevestiging dat het goed is dat ik toch ben gegaan. Ook al vind ik het tot nu toe niet heel leuk hier.

Daar komt al snel verandering in. 's Avonds ga ik wat drinken met mensen die ik mijn hostel heb leren kennen. Het is heel gezellig. Ik begin me hier thuis te voelen. Na het sluiten van de bar wordt de gezelligheid voortgezet op het dakterras van het hostel. Het wordt laat. Te laat om de volgende ochtend al om 7 uur de bus te nemen. Dus ik besluit nog een dagje en nachtje langer in Kathmandu te blijven. Om er vervolgens - ondanks de leuk opgedane contacten - echt graag weg te willen.