No more surfing

Zo, eindelijk weg uit Montanita. Niet dat het daar niet leuk was hoor, in tegendeel. Maar dat was ook juist het probleem. Ik stelde mijn vertrek steeds uit. Heb wel een aantal keer gezegd: morgen ben ik echt weg. De mensen uit mijn hostel zeiden: ok, nou, wedden dat je er morgen nog bent. En ja hoor, een paar keer hadden ze gelijk. Heb in mijn laatste dag extra nog paardgereden langs het strand. Mijn allereerste keer paardrijden op het strand. Leuk, maar uiteindelijk gaat er niets op tegen een bosrit met Witje. O ja, net voor ik op de bus stapte, kwam ik mijn surfleraar nog tegen. Op zijn skateboard met surfplak onder zijn arm. Stoned. ´O no, you´re really going to leave Montanita? No more surfing? You really have to come back. Add me on Facebook, please. You´re a good friend. I will miss you.´ En toen was ik echt weg. Met de bus richting Banos, een plaatsje meer in het westen. Een rit van ongeveer 10 uur. Heel onconfortabel, maar voor 14 dollar kun je ook niet teveel luxe verwachten.

Inmiddels ben ik al twee dagen in Banos. Een klein plaatsje, meer naar het westen, bekend om zijn warmwaterbronnen. Het is hier heel mooi, het plaatsje is omringd door groene bergen, bos, watervallen, een vulkaan op de achtergrond. Meer traditioneel dan Montanita. De eerste dag niet zo van kunnen genieten. Ik wilde even een stukje lopen, maar moest om de paar meter gaan zitten omdat ik supermisselijk was. UIteindelijk maar terug gegaan naar hostel en voor deel van de dag op bed gelegen. Nu weer topfit. Alleen nog niet zo veel bijzonders gedaan. O ja, bij 6 verschillende tourist offices geinformeerd naar de mogelijkheden voor paardrijden en jungle-tours. En overal gezegd: denk er nog even over na, kom misschien morgen wel terug. Nog altijd in gebrekkig Spaans, maar gaat wel wat vooruit.

O ja, foto´s plaatsen gaat een beetje lastig. Jullie moeten het even met mijn beschrijvingen doen.