Vele wegen leiden naar Machupicchu

Elke stoeprand die ik op en af moet hier in Cuzco, gaat moeizaam. Eigenlijk gaat elke stap die ik zet moeizaam. Niks ergs overigens. Het is alleen maar spierpijn. Spierpijn van de beklimming van de Machupicchu. Ik weet niet precies hoeveel treden het waren, maar in ieder geval veel. En stijl. In de warmte. Om de zoveel treden was een pauze nodig.

Hij stond niet perse op mijn lijst. Eerlijk gezegd dacht ik dat hij niet toegankelijk was, omdat het regentijd is. Maar dat bleek alleen om de Inka-trail te gaan. Een trektocht van zo’n vier dagen te voet naar Machupichi. Heel populair. Maar er blijken veel andere wegen te Leiden naar dit wereldwonder. En je kunt er niet omheen als je in Cuzco bent.

Straten vol met toeristenbureau´s die een 1-2-3-of 4 daagse tocht naar de Machupuchi aanbieden. Helemaal lopend, met de auto en een stuk lopen, met de trein en daarna de bus. Of daarna lopen...Ik had van het weekend een orientatie-ronde gehouden. Dat wil zeggen: ik ben wel een stuk of 10 toeristenburea´s afgegaan, vooral prijzen en mogelijkheden vergeleken en bij bijna allemaal gezegd dat ik waarschijnlijk later nog terug zou komen :) Ik heb ze allemaal moeten teleurstellen. Ik ben ongeorganiseerd gegaan. Met een paar mensen die ik hier heb leren kennen. Goedkoper en flexibeler.

Maandag eerst naar Oyattatamba - ik spreek het steeds verkeerd uit - gegaan, zo´n twee uur met de bus vanuit Cuzco. Daar overnacht en de volgende dag een rit van zo´n vijf uur door het Andes-gebergte. Wow, wat was dat ontzettend mooi. Zo inmens groot en indrukwekkend. Op een gegeven moment reden we gewoon door de wolken. Wel erg veel kruizen en herdenkingstekens gesignaleerd tijdens de rit omhoog. De afgronden zijn ook erg diep, maar ik had alle vertrouwen in onze chauffeur. Terecht.

Vanuit het plaatsje Santa Maria, of Santa Helena, of Santa Teresa - ik haal ze steeds door elkaar - vanwaar je niet verder kunt met de auto, ongeveer vier uur gelopen naar Agua Calientes, het dorp aan de voet van Machu Pichu. Ook weer: supermooi. Door het regenwoud, langs een rivier, overal watervalletjes en in wolken gehulde bergtoppen. Onderweg wel de nodige regen. Gelukkig had ik mijn felgroene poncho bij me :)

Na een overnachting in Aguas Calientes de volgende ochtend vroeg opgestaan voor de beklimming van Machupicchu. Sommige mensen zijn al midden in de nacht gegaan, om de zonsopgang te zien, en komen nu al weer terug. Zo ook een Amerikaan. Wij hebben onze zoveelste drink-uithijgpauze, zittend op een tree, ons afvragend, hoever het nog is. "Nog even doorzetten, jullie zijn er bijna", spreekt hij ons bemoedigend toe. "Het is het allemaal waard. Het is het allermooiste wat je ooit zult zien." Ik ben benieuwd. Weet dat mijn beleving of interpretatie nogal eens afwijkt van de standaard. En dat Amerikanen nog weleens overdrijven. En ja, na de laatste klim-etappe is het dan zover. Het plaatje dat ik al jarenlang van foto's ken, en zeker de laatste weken in Cuzco overal heb gezien, is nu realiteit.

De meest bekende Inca-ruines, omgeven door inmens Andes-gebergte. Ik moet het even laten bezinken. Het ís supermooi. En het lijkt precies op het plaatje. Maar er zijn ook veel toeristen. En het is ergens ook anders dan mijn voorstelling. Het uitzicht is overweldigend. Toch blijft mijn beleving wat achter. Als ik vijf uur later de afdaling maak, kan ik de de mensen die nog bezig zijn met de klim naar boven, niet aansporen met dezelfde woorden als de Amerikaan. Maar eigenlijk wist ik dat al wel. Iets wat je fantastisch, indrukwekkend, geweldig en meer moet vinden omdat iedereen dat vind, ja, dat is dan nooit mijn hoogtepunt.
En op de terugweg, met het busje door het Andes-gebergte, geniet ik volop van het uitzicht. Meer dan dat ik deed op de Machupicchu.

Detail: door wat miscommunicatie, onder andere door het spaans, dacht ik dat we maar twee dagen en een nacht weg zouden zijn. Uiteindelijk waren we drie nachten en vier volle dagen weg. Ik had een mínimum aan spullen bij me in een Klein rugtasje. Gelukkig wel twee reserve-onderbroeken en genoeg naaldjes en insuline. En sokken, ach ja, daar kun je best wat langer mee doen op vakantie. En shirtjes ook...

Terug in Cuzco is de fanfare in vol ornaat aan het spelen voor carnaval op het plein, een paar honderd meter van mijn hostel. Ik zit met schone lama-sokken, mijn lama-trui en nog een poncho erover, rillend achter de computer in mijn hostel. Het is hier, zeker ´s avonds, een stuk kouder dan bij Machupicchu. En de koude douche hier, daar ben ik ook niet echt warm van geworden. En ik ben moe. Het is nog vroeg, maar voor mij tijd om te gaan slapen.